De Döschkassen

Menniged, wat man good finn’d, dat ännert sick je bilütten je mit de Johr’n. Wat mi angeiht, kann man dat scheun an‘ „Tatort“ in’t Fernsehn verklorn: As ick sowat bi teihn, twölf Johr old weer, dor heff ick gern Tatort keeken, wenn ick denn mol so lang opblieven dörfst. Wenn dor Schimanski de Spitzbooven prügelt hett, dat weer geheueri opreegend. Loter denn, as ick so 18 oder 20 Johr old weer, dor much ick mi dat ni mehr ankieken. Tatort, dat weer doch blots wat för ole Lüüd, un dat keem ook bi de Frünnen ni so good an, wenn man sick dat ankeeken hett. Dor weer erstmol Paus‘ mit’n Tatort. Denn overs, as ick an de Veerdi rankeem, heff ick mol tofälli ’n Tatort sehn un faststellt, dat mi dat weller gefulln hett. Mennige Frünnen hebbt twor jümmers noch seggt, dat dat langwieligen Krom is un een meent, dat Tatort nix anners is, as sick anderthalf Stünnen antoheuern, dat dor een op’n kaputted Klavier rümklimpert, wegen de dösige Musik.  Annerlei. Jeden Sünndag seet ick nu weller mit mien Famielje for’t Puschenkino