De Döschkassen

Annerletzt heff ick ünnerwegens ’n Kolleg‘ vun mi dropen, de jüst mit sien Hund vör de Döör gohn weer. Toerst heff ick dacht, dat he ’n nieden Hund kreegen harr. Dat weer overs ni so. He is mit dat Tier blots no ’n Putzbüddel henween. Nu weer de Hund düchti an Zittern, dor seet meist keen Hoor mehr an un dat weer recht kold an den Dag. „Worüm hest em denn glieks all dat Fell afsnieden loten? De freert doch“, heff ick to em seggt. „Och“, hett he meent, „dat is blots ’n poor Doog. Siet wi em kasrteern loten hebbt, wasst dat Fell so gau, dat man no teihn Weeken al weller ni mehr weet, wonehm bi dat Tier vöör un achter is. Dorüm mutt de Wull dor dree-, veermol in’t Johr hendohl.“ As he mi dat so vertellt hett, keem ick in’t Nodinken. Bi mi wasst de Hoor op ’n Kopp je al lang ni mehr so dull. „Bi di kümmt de Kneeschiev dor boben ook al dör, wa?“ Snacks as düsse kann ick mi meist jedet Mol anheuern, wenn ick mien Mütz afnehm. Dor heff ick mi al lang an gewöhnt. Ick lach‘ denn mit. Wat schall ick ook anners mo