De Döschkassen

Jeden Dag fohrt veele Autos mit wiet över 50, mennige sogor mit 100 an uns Huus vörbi, liekers ’n Barg Famieljen mit Kinner in uns Stroot wohnt. Dat is de Hauptstroot dör uns Dörp. Pielgrood, as mit ’n Lineol trocken un dat över so’n knappen Kilometer. Dor künnt mennige Fohrers dat anschien’d ni bet no‘t Ortsschild utholn un patt al vörher op’t Gas. Overs Blitzerautos süht man bi uns selten. Dat lohnt sick ni, weil ni genog Lüüd to gau fohrt, heet dat. Un ’n „Unfallschworpunkt“ is dat angeevli ook ni. Dat schall dat wohrschienli erst noch een warrn. Nu bün ick je keen, de will, dat anner Lüüd bestroft ward. Ick wünsch mi blots, dat de Lüüd vernünfti fohrt, dormit dor ni noch mehr dootfohrt ward. Passert is dat al. De Gemeend‘ bi uns hett sick nu overs wat ut’ Noverdörp afkeeken, dat dat in Dänemark al lang gifft: Düsse Hultdingers – twee Pöhl op jede Strootensied un dor sünd vun buten no de Stroot hen dohloopende Latten annogelt. Dat ganze is denn witt anmolt un schimpt sick „Baken“. Un de Dingers hebbt ’