De Döschkassen

Un zack – is dat al weller Ostern. Weller so’n Punkt, an den man aflesen kann, wo gau so’n Johr rümgeiht. Dat erste Osterfest, op dat ick mi besinn‘ kann, dat mutt so 1979 ween hebben, dor weer ick bummeli fief Johr old. Dormols geev dat noch keen groote Geschinke to Ostern, as dat hüütigendoogs Mood is. Ick kann mi overs noch genau dorop besinn‘ dat mien Öllern mi noch vör’t Fröhstück seggt hebbt, dat ick mi ’n Jack un Steebeln antrecken schull. Dat heff ick dohn, dorbi weer ick doch noch so mööd. Un denn stunnen de beiden vör de opene Huusdöör un weer’n an Grien‘. Dat seh‘ irgendwie dösig ut. Ick wusst gorni, wat ick dorvun holn schull. Se hebbt denn seggt, dat ick mol in Gorrn gohn schull, dor harr de Osterhoos wat för mi versteekt. Vun den harr ick al mol wat heuert. Düsse Hoos leggt Eier ut Schokolod‘. Worüm he dat deiht un woso he de Eier in Gorrn versteekt, dat heff ick dormols ni wusst un ick weet dat bet hüüt noch ni. Is je ook annerlei, denn Schokolod‘ kann man jümmers bruuken. Nu weer ic