De Döschkassen

Bilütten goh ick ganz gern mol no’t Kino. Gern mit anner Lüüd, so dat man achteran noch över den Film snacken kann un an leevsten in een vun de lütten Kinos mit blots een Saal, vun de je noch so’n poor in uns‘ Gegend sünd.  Dat gifft an un för sick gor nix Bestimmted, wat ick mi besünners gern ankiek. Mol is dat ’n Drama, mol wat Lustiged, mol wat mit veel Fantasie oder ook mol wat Gruseliged.  Tomeist sett ick mi in’n Film, wenn in de Zeidung steiht oder wenn in’t Radio seggt ward, dat sick dat lohnt oder ook wenn ’n Fründin oder’n Fründ to mi seggt: „Dat kiek di mol an, ward di gefalln!”  Dat gifft overs ook Lüüd, de mi hunnertperzentig dorvun afbringen künnt, no’t Kino to loopen. Un dat sünd de, de een praktisch den ganzen Film vun vöör bet achter vertellt. Un wat amüseert se sick dorbi. Se sülms hebbt denn wiss jede Explosioon un jede dramatische Szene för’t binnere Oog.  Dat kriegt man je overs vun buten gor ni mit, wenn man ehr toheuert. Natüürli tellt düsse Oart vun Vertellers een ook all de Nooms vun