De Döschkassen

Tante Meier op’n Köökendisch Dat is je gor ni so lang her, dat Natuurschutzorganisatschoon‘ vör dat Insektenstarven warnt hebbt. Dor wurr je ook dorto oproopen, Insekten to telln. Intwüschen ward dor overs gor ni mehr vun snackt. Un ick froog mi, worüm dor ni mehr vun snackt ward. Sünd all de Insekten al tellt worrn, so as bi’n Zensus? Oder hett sick rutstellt, wat dat doch noch genog Insekten gifft? Hett man bi de Ümweltverbänne veellicht de Lust an’t Telln verlorn? Man weet dat ni. Wat ick overs weet, is dat de Stuuvenfleegen wiet dorvun wech sünd, uttostarven. Ick tell meddewieln je blots noch de Fleegen, de ick breedhaut heff. Un de, de ick ni tofot krieg, schiet‘ allns vull. Op allns wat ’n helle Farv hett, mokt se düsse lütten swatten Plackens. Ick heff annerletzt op’n Köökendisch mehr as 30 vun de Placken op ’n Fläche tellt, de ni grötter weer as mien Duumnogel. Veellicht hett de Fleeg, de düssed Kunststück trechkreegen hett, je wat falsched eeten un dorvun ’n flotten Otto kreegen. Dösig is blots