De Döschkassen

Annerletzt harr ick den ganzen Dag noch ni so recht wat mang de Kusen kreegen, as ick recht lot mit‘ Auto op’n Weg no Huus weer. Dorüm heff ick mi gau noch ’n poor Knackwuss‘,’n poor Frankfurter oder Wiener as man ook seggt, ut’n Supermart mitnohm. De wull ick mi denn in’t Huus mit ’n beten Semp wechneihn. Nu harr mien Madam mi overs noch wat vun’t Meddageeten trüchstellt. Dat hett mi düschti freut. So heff ick de Knackwuss‘ in’t Köhlschapp packt. Un dor heff ick ehr denn erstmol liggen loten. Dor kunn ehr je ook nix passeern, in’t Köhlschapp blifft je allns frisch – heff ick dacht. Dat weer overs gor ni so. No twee Doog hebbt de Dingers ganz knitteri un falti utsehn un se weern so labberi, dat ick överhaupt keen Appetit mehr op ehr harr. Ick wull ehr jüst wechsmieten, dor reep mien Fruu dormang, de dat mittkreegen hett: „Nä, smiet ehr ni wech! Hau ehr in hitted Woter, denn sünd se werr good.“ Tscha, vörstelln kunn ick mi ni, wat se dor seggt hett. Liekers heff ick ’n Putt ut‘ Schapp wöhlt, un dormit op’n