De Döschkassen

Dat gifft Weken, dor bün ick 70 oder mehr Stünnen an arbeiden. Un ick kann Ju seggen, wat dat ni jüst de Weeken sünd, de ick an leevsten heff. In de dorsten Weeken stoh ick op, wenn dat buten noch düster is, wat eegenti överhaupt ni to mien Metabolismus passt. Vör halvi teihn, kann man mi nömli an un för sick nix frogen, op dat man ’n anstännige Antwoord hebben will. Dat weer fröher in de School al so. Bi de annern ook. Bet de tweete Stünn rüm weer, hebbt sick Schölers un Schoolmasters jümmers blots ankeeken, as weern se ut irgendeen Frankenstein-Film överbleeven. Mit den veel’n Sand, den wi uns all tosom ut de Oogen schüüert hebbt, harr man regelmäßi den Strand vun Sylt retten kunnt. Overs so is dat bleeven. Veele Lüüd stoht morns to ’n Tied op, to de noch ni mol de Hohn kreihn mach. Un obends kümmt se so lot no Huus, dat se denn keen Lust mehr hebbt, sick üm ehr Kinner to kümmern. Dorüm ward de Kinner vun de Angestellten in de Kitas optrocken, de an un för sick ook ni veel Lust hebbt, so fröh an Dag an