De Döschkassen

De Minsch is un blifft ’n dösiged Tier, ne. Op de een Sied wüllt wi all anners un ünnerscheedlich un besünners ween, op de anner Sied wüllt wi overs ook irgendwo toheuern, Dat fallt ni toletzt jümmers weller bi de Sprook op. Je wichtiger een sick nehmt, je figelienscher drückt he oder se sick ut. Ick weet ook ni, worüm dat so is. Veellicht wüllt de Dorsten wiesen, dat se in de School besünners good oppasst hebbt oder so. Dat gifft Lüüd, de schient sick al meist sülms ni mehr verstohn to köön‘. Un dat gifft Lüüd, de künnt twee Stünn lang wat vertelln, ohn‘ dorbi wat to seggen. De vertellt denn to’n Bispeel dorvun, wat dat „Fundament de Grundloog vun de Basis“ is, un dat allnns, wat beginnt, „an’t Enn vun Dag“ je ook mol ’n Anfang hatt hett. Un dat schull jeder för sick doch mol „dördeklineern“ un so wieder. Tscha. Man weet ni wat dat schall, overs dat is as dat is. Mennigmol fallt een overs ook mol ’n Woord in, dat annere jüst so wunnerbor finnd. Dat sünd so Mode-Utdrücke, de man mol ’n Tiedlang vun jedeneen