De Döschkassen

As in de süsstiger Johrn will de NASA nu weller no’n Mond fleegen. Un jüst as fröher geev dat ’n „Kauntdaun“. Un jüst as dat fröher weer, wurr de Kauntdaun, mol anholn, mol is he nied anfungen un denn wurr dat Telln ganz afbroken, weil noch irgendwat an de Raket‘ to schoostern weer. Dorbi sitt in de dorste Raket‘ noch ni mol Lüüd bin. Dat is blots ’n Test. Also intwüschen wull ick würkli keen Astronaut mehr ween, liekers ick mi dat in de School so dull wünscht heff. Mien Vadder hett fröher mol seggt, wat de Amis ’n ganzen Barg Kompjuter-Techik in ehr Raketen inbuut harrn un wat dat ook mit all de Technik veele Anlööpe bruukt hett üm de Dingers doch noch in de Ümloopbohn to jogen. De Sowjets, so hett mien oln Herrn meent, hebbt ehr Raketen mit’n Hommer tosom timmert, ehr mit Rietsteeken‘ anzünn’d un de Dingers sünd flogen. Na jo. Ick glööv, de Wohrheit is, dat wi dormols blots ni to sehn kreegen hebbt, wo veel‘ vun de russischen Raketen al op de Startramp in duusend Stücken flogen sünd. Un jeden Versöök, de