De Döschkassen

All, de dat noch ni mokt hebbt, schulln nu langsom mol dormit anfangen – besünners de, de dat ni so good köönt: Geschinke inwickeln. Wokeen nu op’n letzten Drücker noch Geschinke in ganz lütte Geschäfte oder in de grooten Koophüüs inköfft, de kann Glück hebben: Glück dormit, wat ehr oder em de Geschinke professchonell inpackt ward. Dor fallt mi in: Mien Madam hett to den Verkööper in ’n Speeltüüchloden mol seggt, as se em ’n Katong mit ’n Speeltüüch bin över’n Tresen langt hett: „Köönt se mi dat mol ’n beten inpacken?“ Dor hett de Mann so’n lütten Fitzel Geschinkpoppier nohm, de dor noch rümleeg un dat Stück Poppier mit ’n beten Backeband an den Katong fastmokt. Denn hett he sien Kunstwark ümdreiht, so dat mien Seute dat sehn kunn, un seggt: „So, nu is dat ’n ‚beten‘ inpackt.“ Jo man mutt sick vörsehn, bi dat, wat man sick wünscht. So’n Wunsch kann ook wohr warrn. Overs trüch to’n Geschinke inpacken: All, de nu noch in Supermart inköfft oder veellicht in’t Internet oder de ehr Geschinke al lang to Huus hebb