De Basis - Apeldoorn - Kerk met compassie

Het lijkt wel of "IJdelheid" in de afgelopen jaren een ander gezicht heeft gekregen. Zagen we in het verleden hoogmoed en trots als een negatieve karaktertrek, tegenwoordig bereik je niets als je niet voor jezelf opkomt en laat zien dat je iemand bent. Zelfontplooing staat hoog op onze maatschappelijke agenda. Begrippen als iGoogle en iPhone geven onze iGerichtheid weer. Het "met jezelf bezig zijn" scoort hoog. Maar als we zelf het middelpunt van het leven zijn, hoe zit het dan met de aandacht voor de medemens? Welk effect heeft deze "IJdelheid" op ons leven, worden we er gelukkiger van?

Je slentert op een zonnige vakantiedag door een toeristisch stadje. Je hebt het warm. Dan staat er midden op de stoep voor een cafetaria dat grote reclamebord met allerlei soorten Ola ijs. Je kunt er niet omheen en stapt naar binnen. Je gaat voor de Magnum Temptation Chocolate, haalt de verpakking er af en net op het moment dat je hem in je mond wil stoppen, bedenk je dat je je had voorgenomen om niet meer te snoepen. Wat nu...? Gooi jij je Magnum resoluut in de afvalbak of laat je je verleiden en 'zondig je voor één keertje'...

Toen ik jong was, droomde ik van een carrière. Dus ging ik studeren en maakte mijn opleiding af. Nu ik die carrière heb, vraag ik me af waarom ik dit wilde bereiken... Als ik straks op 'de top' ben, wat dan? Zal ik dan echt tevreden en gelukkig zijn, of kom ik er vroeg of laat achter dat wat ik najaag een luchtkasteel is en vallen mijn dromen in duigen...? Ik heb wel eens gehoord dat God een hoger doel heeft voor de mens, dat Hij mij heeft gemaakt voor iets beters. Ik weet het niet hoor, maar het idee maakt me wel nieuwsgierig...

Het overkomt ons allemaal: mensen doen je pijn of gebeurtenissen in je leven laten een naar gevoel achter. Het liefst trek je een muurtje op, zodat je veilig wordt beschermd tegen nog meer pijn of nare gevoelens. Op een moment kom je tot de ontdekking dat het muurtje je niet alleen beschermt, maar ook beperkt en dat het een vrij, ongedwongen en gelukkig leven in de weg staat. God schijnt een leven in petto te hebben voor je, waarin je vrij kunt zijn en geen muurtjes meer nodig hebt...!

Een bloedband is iets bijzonders. Vooral tussen moeder en zoon, lijkt het wel. En dat ligt voor de hand, want bij wie huilde je vroeger het liefst uit? Je moeder. Wie beschermde je voor elk gevaar? Precies, ook je moeder. Als je ouder bent, wil je nog steeds graag dat je ouders blij zijn met wie je bent en met wat je doet. Maar hoe komt het dat zoveel relaties tussen ouders en hun volwassen kinderen zo moeizaam verlopen? Dat zoveel schoondochters met hun schoonmoeders overhoop liggen? Dat kinderen de 'goed bedoelde adviezen' toch ervaren als bemoeizucht en het breken met bepaalde gewoontes of opvattingen niet bespreekbaar lijkt te zijn?

M'n leven is eigenlijk best goed gevuld met van alles en nog wat, ik amuseer me prima. Maar toch geeft het me soms een wat 'oppervlakkig' gevoel, ik weet eigenlijk niet echt goed waar mijn leven om draait. Wat gebeurt er op dit moment in mijn leven wat iemand zich over tien jaar nog herinnert? Het laatste wat ik wil is op mijn sterfbed tot de ontdekking komen dat het allemaal één grote show is geweest. Dat mijn leven ergens over leek te gaan, maar dat het uiteindelijk niet zoveel te betekenen had. Kan ik dit voorkomen...?

Marco Borsato zingt: 'Wat is er meer, meer nog dan dit?' Vraag jij je dat ook wel eens af? Ook zingt hij dat het hem wel goed uitkomt, hij hoeft het ook niet; is er niet naar op zoek, maar weet dat hij het hierom ook niet zal vinden: Hij is tevreden met helemaal niets! Ben jij tevreden met helemaal niets? Met dat dit leven 'het' is en dat het dan ophoudt? God maakt het volgende statement: 'Als je op zoek gaat, zul je meer vinden dan dit leven je ooit zal kunnen bieden.' Blijf je waar je bent, of wil je op zoek gaan naar 'wat er meer is dan dit...'?

Halleluja. Het betekent 'Eer God'. Ik vind het eerlijk gezegd best lastig om God positief te benaderen, als het zo'n bende is in deze wereld. Ik kan me niet voorstellen dat God trots is op het resultaat van wat Hij schijnbaar ziet als 'zijn wereld'. Mijn eigen leven kent genoeg kommer en kwel om niet altijd in een 'halleluja-stemming' te zijn. Ik heb niet echt de indruk daarin de enige te zijn... En oké, ik ben ook niet bepaald braaf geweest. Zou God überhaupt wel 'vereerd' willen worden door iemand met een 'cv' als die van mij?

Bij sommige gelegenheden horen cadeautjes. Een verjaardag, moederdag of als je bent geslaagd. Maar hoe anders is het om onverwachts iets te krijgen... Zomaar, omdat iemand aan je gedacht heeft en wil laten merken dat hij of zij van je houdt. Een kleinigheidje draagt dan een diepe, liefdevolle boodschap in zich. Een cadeautje - hoe klein en eenvoudig ook - doet met de één meer dan met de ander. Hoe zit dat bij jou...?

Een knuffel krijgen vinden we, van tijd tot tijd, eigenlijk allemaal wel prettig. Soms zou je een knuffel willen geven, maar ervaar je een drempel om dat te doen. Je vraagt je misschien al snel af wat de ander hiervan vindt. Kan je met een knuffel wel datgene zeggen wat je graag wilt, of is een arm alleen niet voldoende? Hoe makkelijk geef jij je kind een aai over de bol, of je collega een schouderklopje? Kortom: we gaan het deze dienst hebben over aanraken; van het geven van een hand ter kennismaking tot intimiteit en seksualiteit binnen een liefdesrelatie.

Het voorbeeld van iemand die met het openbaar vervoer reist en opstaat voor de ander, kennen we allemaal. Maar herken je die persoon ook in je eigen leven? We ervaren dat het vooral in de kleine dingen zit en toch lijken we steeds minder voor elkaar over te hebben... Iets voor de ander doen, niet om iets goed te maken of iets te bereiken, maar enkel omdat je weet dat het gewaardeerd wordt. Wat doe jij? Blijf je zitten, of wil je ontdekken wat dienstbaarheid werkelijk betekent?

Diep van binnen vindt iedereen het leuk om een complimentje te krijgen. Toch gaat het de één gemakkelijker af om een pluim te geven, of in ontvangst te nemen, dan de ander. Niet iedereen kan er even goed mee omgaan als er positieve woorden klinken, waardoor het zijn doel mist. Zijn we het niet gewend, of is een compliment misschien ingewikkelder dan we denken..?

We hebben steeds minder tijd. We zijn zo druk dat we onze relaties moeten onderhouden met hulp van overvolle agenda’s. Vreemd genoeg kijken we er nauwelijks meer van op als een ontmoeting pas over twee maanden past in ons schema... Je kunt je afvragen wat je deelt met elkaar; wanneer heb jij voor het laatst het gevoel gehad dat iemand tijd voor je maakte? Schrap jij het bezoek aan de sportschool en wil je investeren in contact in plaats van conditie? Of heb je er misschien helemaal niet zo'n behoefte aan, al die contact momenten?

Herken je dat? Je vrouw doet van alles voor je, terwijl dat voor jou eigenlijk niet zo belangrijk is en je veel liever zou hebben dat ze je gewoon een keer uit eigen initiatief een knuffel geeft. Of je wil eigenlijk niets liever dan ongestoord een gesprek voeren met je vriend, maar hij denkt dat het je vooral om rozen en een lekker luchtje te doen is. "Liefde is...", hoe ging het ook al weer?

Soms beland je ongevraagd in een situatie waarin je helemaal niet wilt belanden. Wat je ook probeert, het maakt het er uiteindelijk alleen maar erger op. De bergen waar je tegenop ziet lijken alsmaar groter te worden. Je doet je best, maar zou het liefst het bijltje erbij neergooien. Opgeven... van alle andere opties lijkt dit verreweg de beste. Waarom zou je je ook druk maken?

Altijd en overal jezelf zijn, kan dat eigenlijk wel? In relaties met anderen, op straat, tijdens je werk, op school, bij de sportvereniging of binnen je familie? Je wordt constant uitgedaagd; wat doe je, wat zeg je en hoe zouden de anderen reageren? Er wordt veel van je verwacht; mensen zeggen wel je moet jezelf zijn, maar krijg ik daar wel de ruimte voor en is dat echt wat ze willen? Weet ik eigenlijk zelf wel wie er tevoorschijn komt als ik helemaal mezelf ben?

Bel je aan voor een kopje suiker? Herken jij het als zwakte wanneer je hulp vraagt aan je buren? Onafhankelijk zijn lijkt een verdienste van onze eigen keuzes. En hoewel onze maatschappij op allerlei manieren aanstuurt op zelfredzaamheid, lijken we meer te missen dan dat het ons oplevert. Steeds meer leven we langs elkaar heen en verliezen we het contact met elkaar. Moet jij je eigen boontjes doppen of durf je met vertrouwen aan te kloppen?

Zekerheden willen we maar al te graag vasthouden. Het verliezen of opgeven ervan voelt oncomfortabel. En hoewel we ons hiertegen kunnen verzekeren, merken we vaak ook dat we geen enkele controle hebben. We kunnen bewust leven, gezond eten en verantwoord omgaan met dingen... maar toch zijn we niet zeker van een blijvende gezondheid, een inkomen, een relatie of het uitblijven van een kredietcrisis. Elke dag proberen we vast te houden wat we hebben en daar zijn we behoorlijk druk mee. Maar heb je er wel eens bij stilgestaan hoeveel zekerheden je nu eigenlijk hebt? Hoe zeker ben jij van je zaak?

Mijn leven is best oké, ik geniet er wel van. Ik heb genoeg leuke mensen om me heen, werk waarin ik m'n energie kwijt kan en het loopt aardig in ons gezin. Alleen... als ik het op een niveautje hoger probeer te bekijken, lijkt het toch anders. Ik kan me dan wel prima vermaken... maar wat blijft er nou eigenlijk écht hangen van de dag van vandaag? Draagt mijn manier van leven iets bij aan een groter geheel? Ik ben met niets geboren en laat straks ook alles weer achter, net als ieder ander... Tja, heeft het leven nog een ander doel dan 'gelukkig zijn'? God, mag ik U eens vragen... Wat zijn Uw ideeën daar eigenlijk over?

Religies zijn er te kust en te keur en allemaal claimen ze de juiste te zijn. Vele zeggen zelfs dezelfde God te vertegenwoordigen, maar zijn totaal verschillend. Vele oorlogen zijn al uitgevochten om de 'waarheid' kracht bij te zetten. Hoe vind je je weg in deze wirwar van stromingen? Kunt U ons misschien een stukje op weg helpen?