Ben Van Der Burg | Bnr

De eerste keer keek ik minutenlang gebiologeerd naar haar. Hoe ze langs de love-chair bewoog, hoe ze alle hoeken aftastte. Ik probeerde een patroon in haar route te ontdekken. Als ik dacht het gevonden te hebben, week ze ineens weer van het schema in mijn hoofd af. Na een paar dagen vertrouwde ik haar en liet haar zelfstandig het stof van de vloer zuigen. Af en toe hoorde ik Sophie roepen. Ze had zich dan in de nesten gewerkt. Dan stond ze vast tussen een stoelpoot en een kussen op de grond. Een andere keer wurgde ze zichzelf met een snoer van een lamp. Ik tilde haar dan op en bevrijdde haar uit de benarde situatie. Ze deed alsof er niets gebeurd was. We raakten steeds meer aan elkaar gehecht. Mijn vrouw vroeg zich af waarom ik mijn stofzuigrobot Sophie had genoemd. Ze suggereerde dat ik schoonmaken primair als een taak voor vrouwen zag en dat mijn schoonmaakrobot daarom een vrouwennaam had. Ik verdedigde me door te zeggen dat robots snel vrouwelijk zijn, omdat robots mensen helpen. Vrouwen hebben een mee