De Döschkassen

Koarten-Speele Hebbt Ju al mol tellt wo veele Plastik-Koarten Ju mit sick rümsleept? Ick heff süss dorvun. Twee vun mien Bank, een vun mien Krankenkass‘, een vun Autoclub un denn mien Personolutwies un mien Föhrerschien. Wo ick all bi’n Föhrerschien bün: Mien Madam mutt ehr Patent nu ook ümtuuschen. Se hett noch de rosa „Pappe“. De harr ick ook mol. Overs no dat ick mol mien Knipp mit all mien Poppiern dorbin verlorn harr, geev dat keen Alternative to’n Scheckkoarten-Format. Mien Vadder harr bet to sien letzten Dag noch sien grau’n „Lappen“. Dor kunn man nix mehr op leesen. Blots dat Foto weer dor noch op to sehn. Un liekers hett de Schien noch golten. Un dat in Düütschland! Dat kann man meist gor ni glööven. Weer overs so. Bi düssen bürokratischen witten Placken is dat natüürli ni bleeven. Dorüm mutt ook mien Seute to’n Ümtuusch vun ehrn Föhrerschien. Un düssen Ümtuusch mutt se ook noch sülms betohln. Overs worüm mutt se dorför betohln? Se funn ehr rosa Pappe je ganz wunnerbor. Un wenn se ehrn frischen

Pro(te)st Niejohr Frohed niedet Johr. Betlang weer 2024 je eenigermoten ruhig, wenn man dat mit 2023 in’t Verhältnis setten deiht. Dat blifft overs ni so ruhig. Näste Week ward de Emotschoon wiss weller düchti hochkooken – in de Politik jüst so as an de Stammdische. Protest un Streik is ansett. Un dat glieks vun dree Sieden. Dor sünd to’n Een de Landwirte, de den subventschoneerten Agrar-Diesel beholn un ook wiederhen keen Fohrtüüchstüüer op ehr Treckers betohln wüllt. Dorför goht, nä, dorför fohrt se an Mondag, Middeweeken un Friedag op de Strooten, üm den Verkehr an möglichst veele Steeden lohm to leggen. De tweete Protest-Gruppe is de GdL, de Gewerkschop vun de Lokföhrers. De wüllt gern weniger arbeiden. Un üm düütli to moken, dat se würkli weniger arbeiden wüllt, ward näste Week de een‘ oder annere Isenbohn stohnblieven. Na jo, ’n Isenbohn de gor ni erst kümmt, kümmt weenstern ni to lot. To’n Drütten geiht de Ünnernehms-Verband Logistik in Utstand. Dor is man splitteri, weil de Lkw-Maut un de CO2-Prie

Un zack – liggt Wiehnachen al weller achter uns. Övermorn is sogor dat ganze Johr to Enn. Mondag snackt man al vun 2024. För mi persönli is dat Johr 2023 mit’n Operatschoon in’t Krankenhuus un allns, wat dor so toheuert, to Enn gohn. Ansünsten weer dat eegentli ganz scheun. Corona hett ni mehr in Middelpunkt stohn, man kunn weller Lüüd dreepen, fiern gohn un all sowat. Liekers blifft vun 2023 wohrschienli för de Mehrsten ’n dösigen Nogesmack. Noch mehr Lüüd as 2022 sünd mit Flinten un Raketen op’nanner losgohn. Veele moralische Frogen sünd opsmeeten worrn, man weet gor ni mehr, wat man dinken schall un noch weniger, wat man seggen dörft. De Klimarettung steekt mit alle veer elektrischen Rööd in‘ Wüstensand vun Dubai un kümmt noch slechter vöran as vörher. Fossile Energie is weller sexy. Ook de Industrie in uns‘ Land lickt sick de Fingers no dat Öl un dat Gas vun‘ Persischen Golf, üm achteran de Hannen in Unschuld to waschen. Bi uns finnd man keen niede anstännige Krankenpleegers un keen Handwarkers un öve

Na? Hebbt Ju al de Geschinke tosom, de Ju to Wiehnachen verschinken wüllt? Ick jo. To’n ersten Mol in mien gesamted Leven weer ick al in November trech dormit. Dat föhlt sick richti nett an. Nu froogt Ju sick worhschienli, wo mi dat gelungen is, ne. Ick vertell Ju dat. Dat is nömli an un för sick gor keen grooted Geheemnis. Dor gifft dat eegentli blots twee Regeln. Erstens: Toheuern. Un tweetens: Mitdinken – an besten sogor mitschrieven. Wenn een vun de Lüüd, de Ju beschinken wüllt, seggt, „Och dat harr ick ook mol gern“, veellicht ’n bestimmted Book. Denn schrievt man sick dat eenfach op. Un denn besorgt man dat. Veellicht ook al in Mai oder so. Dorbi mutt man blots de Snut holn köön. Dat is ni jümmers un för jedeneen würkli licht. Oder wenn een‘ jümmers Probleem‘ dormit hett, in Düüstern över’n Hoff to loopen, denn besorgt man ’n Taschenlamp oder föffti Talliglichter un ’n Famieljen-Packung Rietsteeken. Man mutt eenfach blots opmarksom ween. Veel mehr heuert dor gor ni to. Un wenn man sien Leevsten Ge

No de aktuelle Pisa-Studie sünd de düütschen Schoolkinners je blots noch in’t Middelfeld. Ick bün mi ni seeker, overs ick kunn mi vörstelln, dat de Bunnesregeerung sick freun wurr wenn se mit ehr Arbeid noch in’t Middelfeld weer. Meist jeden Dag geistert niede Mellungen dör de Norichen, över de man an un för sick blots noch den Kopp schüddeln kann. Klor, de Tieden sünd ni eenfach. Overs worüm hölt man to’n Bispeel doran fast, dat nu al groote Kanzleramt noch to vergröttern? 27650 Euro den Quadtometer kost‘ de Krom – nä, schall de Krom kosten. Allns tosom 777 Million‘. Un wokeen de Buukosten-Entwicklung bi’n Floogplatz BER, bi’n Stuttgarter Bohnhof oder de Elphie in Hamborg noch in Kopp hett, de haut bi düsse geplonten Tohln blots noch Hannen un Fööt övern Kopp tosom. Tscha, worüm schulln sick de Schölers denn anners verholn? Dat Taschengeld ward opbruukt för Speelekonsoln un wenn wat würkli Wichtiged ansteiht, denn geihn man even no Mudders oder Vadders. För de Regeerung gifft dat overs keen Öllern de mo

Kinnt Ju noch den „7. Sinn“ ut‘ Fernsehn? Wenn dat de Sennung noch geeven wurr, denn harr man dor düsse Week to heuern kreegen, wo man sick as Autofohrerin oder Autofohrer verholn schull. Also ick meen nu, wo dat op de Strooten glatt vun Snee un Ies is. Mi dücht, de een oder anner kunn so’n Tipps in Momang good bruuken. As ick foffteihn Johr jung weer, dor bün ick bi so’n Luft je noch op’t Mofa no mien Lehrsteed hensuust – oder beter geseggt hensliddert. Dat gung. Man hett blots düchti oppassen musst. Op twee Rööd hett man ganz fix markt, wenn man to gau ünnerwegens weer. Denn hett man nömli op de Snut leegen. Loter bün ick in‘ Winter bilütten sogor op Motorrad bi Snee ünnerwegens ween, weil ick noch keen Auto harr. As ick denn overs doch ’n Auto kreeg, dor weer mi klor, an wülke Steeden ick ganz sinnig ween musst heff. Dormols weer man al richti sportli motoriseert, wenn man 70 oder sogor 90 PS ünnern Mors harr. Hüüt finnd man kuum noch ’n Auto, dat weniger as 150 PS hett. Overs weil dat je Winter- oder G

Jungedi, wenn ick mi richti besinn‘, denn is dat mehr as teihn Johr her, dat wi al in November Snee harrn. Also ni blots ’n poor witte Kreumels, sünnern richti Snee. Un nu schimpt de Autofohrers weller, un de Kinner freut sick düchti. Besünners de ganz lütten, de nu to’n ersten Mol beleevt, wat se sünst blots ut Billerbööker oder vun Märchen-Filme ut’n Fernsehn kinnt. Un wo süht dat ut? Kriegt wi witte Wiehnachsdoog? Tscha, worschienli ward dat ook düt Johr nix. Nu dinkt veele je, wat dat fröher anners weer, wat dat jümmers witte Wiehnacht geev. Dat stimmt overs gor ni. Ni mol bi de Sneekatastrophe 1978/79 geev dat witte Festdoog. Dor wurr dat erst an 28. Dezember witt. 1969 schall dat to Wiehnachen Snee geeven hebben. Dat kann ick overs ni betüügen, dor geev dat mi noch ni. 1997 harrn wi Snee. Overs ni an Heiligobend, sünnern an ersten Wiehnachsdag. Un an tweeten Wiehnachsdag weer de witte Pracht al weller wech. 1981 un 2010 harrn wi mol richti witte Wiehnachen. Overs dat weer’t denn ook al so tehmli. Veel

Fröher weer dat so, dat Unkels, Tanten, Omas un Opas een gern mol sowat froogt hebbt as: „Na mien lütten Schieter, wat wullt du denn mol warrn, wenn du groot büst?“ De Froogerie fung an, as man so bummeli fief oder süss old weer. Wo schull man dor al weeten, wat man mol warrn wull? Ward dat hüüt eegentli jümmers noch froogt? Un wat seggt de Kinner dorop? Veellicht „Influenzer“ oder so. Fröher stunn Astronaut oder Lokomotivföhrer je hoch in Kurs. Tominst bi de Jungs. Hüüt söcht de Isenbohn mit de Lücht no Lokföhrers. Dösig, ne. Wenn ick mit dat Weeten vun hüüt nochmol lütt ween kunn, un wenn mien Unkel oder mien Oma mi denn frogen deh, denn wurr ick seggen: „Ick will plastischen Chirurg warrn!“ Jo, würkli, dat weer doch wat mit Tokunft. Dor kunn man sick to Huus so’n lütten OP inrichen, in‘ Warktüüchschuppen oder so. So harr man ook glieks allns, wat man bruukt üm sick. Dor wurr ick denn overs ni dat anbeeden, wat all de Kollegen al mokt, Bostverlängerung, dicke Lippen un sowat. Ick wurr mi spezialiseern, wur

Güstern is dat anfungen. Un bet to’n 20. November geiht dat noch: An fröhen Obend kann man dor mang twee un fief Minuten wat ganz Gediegened an Nachthimmel sehn. Dor süht man de Internatschonale Weltruum-Statschoon, de ISS. Un kort dorvör kann man, wenn man goode Oogen hett, so’n lütten witten Punkt sehn. Mit’n Teleskop oder so geiht dat beter. Un düsse lütte Punkt is wat ganz Besünnered, dat is ’n Warktüüch-Tasch. De hett nöömli een vun de Astronauten bi’t Klütern in’t Weltall verlorn. Un de flücht dor nu rüm. Güstern heff ick dat verpasst. Overs ’n poor Doog heff ick je noch. Dorüm mutt ick mi vörbereiden: Ick bruuk blots bummei 150 Sülvester-Raketen. Un de mutt ick so tosomtüddelt, dat jümmers een no de anner losgeiht. Ganz vöör an dat dorste Genöög kümmt ’n Pümpel ran. Man seggt ook Suug-Glocke dorto. Also so’n Dings mit dat man ’n Verstoppen in’t Schiethuus wechkriegt. Un wenn ick dat näste Mol den lütten Punkt vör de ISS seh, denn steek ick mien Raketen-Pümpel-Moschien an. Wenn de Pümpel denn de Wa

Övermorn weer Loriot 100 woorn. Ick bün bummeli half so old, ook wenn Mennige meent, wat ick öller bün. Hmm. Ick mutt mi würkli langsom mol niede Plünn‘ kööpen... Annerlei. Wat ick an un för sick seggen will, is, wat dat för mi keen Tied ohne Loriot greeven hett. Un mi weer as Kind al klor, dat he uns eenfach blots wiest hett, wat wie all so dreeven hebbt, vun‘ lütten Stackel bet to’n Opa an‘ Stock. Dormit hebbt wi je över uns sülms un uns‘ eegen‘ Töög lacht. Dat mutt man erstmol trechkriegen. Dat is’n lütt beten so, as bi’n Tähnarzt, also bi’n Kusenknacker: Ook, wenn de een so richti op’n Nerv rümschüüert – so dat man Verrenkung‘ mokt, bi de jeden Yoga-Meister för Freud‘ de Fööt achtern Kopp tosomhaun wurr – geiht man dor doch jümmers weller hen un betohlt sogor noch dorför. Bi Loriot weer dat overs so: Je düller he den Nerv bi uns dropen hett, je gauer wulln wi em wellersehn. Un wat heff ick – as ick denn so lang opblieven dörfst heff – dorop töövt dat Wim Thoelke bi „De groote Preis“ ennli mit Wum un

Lüüd, ick bün splitteri. Ick weet gor ni mehr, siet wo veel Johrn ick jeden Sünndag Slag viddel no acht vör’t Fernsehn sitt un op Udo Lindenberg tööv. De hett nöömli bi de Titelmusik vun‘ Tatort dat Slagtüüch speelt. Intwüschen is de Titelmusik no mien Ansehn overs tomeist ook al dat Beste an den ganzen Krom. Un mit de Meenung stoh ick wiss ni alleent. Vun de Geschichen, de dor vertellt ward, geiht mi jedenfalls jümmers mehr de Hoot hoch. Vun Sünndag to Sünndag geiht dat in de Tatörter mehr üm Spöökenkiekerie. Un ook wenn dat nix mit Översinnliched oder dösigen Krom mit künstliche Intelligenz to kriegen hett, sünd de Geschichen tomeist so unrealistisch, dat man dat so langsom in Kopp ni mehr uthölt. Vun den „Tatort-Kult“, den dat mol geev, is jümmers weniger no. Mien Madam un ick sünd je keen groote Fernsehkiekers. An un för sick is de Tatort so tehmli dat Eenzige, wat wi uns ankiekt. Overs veel Lust hebbt wi dor even ni mehr to. Mitünner nehmt wi uns den Tatort sogor op oder kiekt em in de Mediathek un spoo

Wat passeert denn? Kinnt Ju dat ook noch ut de Sesamstroot? Dat wo man ’n Bild to sehn kreeg, wo een‘ no boben keeken hett, wiel he kort dorvör weer, op’n Banon’schol‘ to patten? So’n Bild, to dat froogt wurr: „Wat passeert denn...?“ Tscha, mi dücht dat man düssed Stück ut de Sesamstroot mol weller in de öffentliche Wohrnehmung bringen schull. Veellicht schull man dat sogor an de Schooln to’n Plicht-Inhalt moken – annerlei, wat de jungen Lüüd no de School ’n Lehr moken oder studeern wüllt. Overs ook Öllere hebbt düssed „Wat passeert denn“, ni jümmers so recht op’n Zeddel. Weer dat Bild mit den Mann un de Banon’schol in Oogenblick dat wichtigste politische Probleem, denn wurr wohrschienli erstmol ’n Arbeidskring inricht‘. Un dor keem denn veellicht sowat bi rut as: „Wi mööt as ersted de Wirtschop anholn, Schoh to entwickeln, mit de man ni so gau op Banon’schol utrutschen deiht.“ Un denn wurr veellicht noch ünnersöcht, wo glitschig Banon’scholn in’t Verhältnis to ehr Öller sünd. Dor keem denn rut, dat vun „

Langsom kümmt wi je weller in de kole Johrestied. Un dat smitt dat een‘ oder annere Probleem op. Dat mark ick besünners bi’t Duschen. Na jo, över de „Nattzelle“ in uns Huus krieg ick mi mit mien Madam dat ganze Johr över in de Plünn‘. Ick vergeet nömli oftmols dat Licht in de Bod’stuuv uttomoken. Overs dorüm geiht dat hier gor ni. Dat geiht üm een vun de „gullenen Regeln“ de mien Seute in unsen Huushalt opstellt hett. Solang dat buten warm is, geiht dat blots üm een Hannlung: „No’t Duschen mutt man dat Finster opmoken, dormit dat in de Bod’stuuv ni dat Schimmeln anfangt.“ Dat is je ook op jeden Fall richti. Un dat doh ick ook jümmers. Wenn dat buuten köhler ward, mutt man overs twee Hannlungs-Schreede afarbeiden: „Dat Finster opmoken un de Heizung utmoken.“ Ook dat krieg ick jedet Mol trech. Dor heuert overs noch wat to: Wenn de Feuchtigkeit sick ut de Bod’stuuv vertrocken hett, mutt dat Finster weller to un de Heizung mutt an. Un jüst dor liggt de Hoos in‘ Peeper. Wenn ick nömli morns duuschen goh, de

Wenn man sick eenfach mol ’n lütt beten Tied nehmt un ’n Oogenblick nodinkt, denn mutt man sick bilütten wunnern op wat man allns kümmt. Genau dat heff ick jüst dohn. Un weil ick in Momang so veel över’t Energie spoorn in de Norichen heuer, heff ick mi dor mol so’n poor Gedanken över mokt. Dorbi heff ick mi erstmol överleggt, wat denn överhaupt allns Energie kosten deiht. Bi düssed Nodinken bün ick över’n ganz interessante Beobachtung stolpert: De Harvst is je jüst weller ingang. Un so, as dat in Harvst jümmers weller mol is, fallt ook düssed Johr de mehrsten Blööd‘ vun de mehrsten Bööm dohl. Un wenn man so dör de Gegend fohrt, denn kann man sehn, dat de Lüüd vun de Buuhöff op de Blööd, also op dat Laub, dat vun de Bööm fulln is, oftmols mit Laub-Pusters losgoht. Se pust‘ dat to groote Huupens tosom, denn kümmt dat op’n Anhänger un wech ist dat. So. Un de dorsten Laub-Pusters, an un för sick sünd dat sowat as groote Föhns, de löppt mit Benzin. Mit Fossile Brennstoffe. Dat is so, weil dat dor, wonehm dat L

Bi’n Mors kreegen Ick glööv fief Johr is dat nu her, dat ick mi ’n niedet Smartfohn köfft heff. Na jo, dat weer je ni mol ’n Niedet, dat weer gebruukt. Annerlei. Jedenfalls heff ick mi mit den Apparot allerbest utkinnt. Overs denn, an’t vörige Weekenenn fung dat scheune Dings, för dat ick mi jüst erst ’n frische schmucke Löllertasch köfft heff, dat Tüün‘ an. Dat hett ganz dösige Töön‘ vun sick geeven, un dat hett sick ni mehr richti bedeen loten. No dree, veer Stünnen Versööken un in’t Internet rescherscheern, heff ick dat Platt mokt un in Urtostand trüchsett. Twee Doog loter, dor harr ick allns so half weller op’n oln Stand, fung dat dorste Dings weller an verrückt to speeln. Weller fief Stünnen wech. Denn weert overs ganz vörbi. Fierobend. So fung ick an, in’t Internet no datsülbige Modell to sööken. Overs dor geev dat eenfach keen Anstännige mehr vun. Un de, de dat noch geev, hebbt fürchterli utsehn. So bün ick dat erste Mol in mien Leven in’ Elektromart ween, üm mi ’n hogelniedet Smartfohn to kööpen

Stellt sick vör, de UN-Seekerheitsrot röppt to’n Dreepen op un keeneen geiht hen. Tscha, wenn to de Konferenz in düsse Week würkli keeneen no New York kom‘ weer, denn harr dat ganz scheun wat inspoort. So weern ’n ganzen Barg Fleegers ni üm de Welt suust, dat harr keen Hotelkosten geeven, keen Polizei un Persoon‘schützers harrn betohlt warrn musst un so wieder. Harrn de Lüüd, de dor över ’n poor Stünnen de Luft in de UN-Zentrale in Manhattan warmsabbelt hebbt, ehr Reeden eenfach in de Norichen un in’t Internet veröffentlicht, denn weer dor datsülbige bi rutkom‘: Ni veel. Klor, de Völker, de sick de Konferenz överall op de Welt ankeeken hebbt, weern wiss beindruckt vun dat, wat dor vertellt wurr. Dat eene Volk mehr, dat annere Volk weniger. Leider hebbt de Völkers dor overs nix to mellen, sünnern blots dree Hannenvull vun Volksvertreders, de dor mit ehr Delegatschoon‘ anreist. Weil dat overs jümmers noch so is, dat de Vetomächte Frankriek, China, Groot Britannien, Russland un de USA so un so allns wechbügeln

Jo, ick weet, ich heff em al mol ziteert, den Satz vun Josef Stalin. Nu heff ick mit Stalin würli nix an mien knappe Frisuur, overs mit düssen Snack hett he nu mol Recht hatt. He hett mol seggt: „In Düütschland kann dat keen Revolutschoon geeven, weil man den Rosen ni betreden dörft.“ Dat is wohr. Bi uns in’t Land vun de Dichters un Dinkers is würkli allns regelt. Un noch verrückter is, dat man blots ’n Schild opstelln mutt, un de mehrsten Lüüd hölt sick doran. Denn wat op ’n Schild steiht mutt je richti ween. Ganz klor. Nu bün ick veellicht ni so’n ganz tüpischen Düütschen, denn ick hol mi ni jümmers an de Schiller. Een Bispeel: Wenn man vun Meldörp op de B431 no Alversdörp fohrt, denn kümmt man kort achter Bargenstedt dör Dellbrück. Un in Dellbrück is ’n Seniornheim. Dorüm dörft man bi dat Heim, dat links, also op de annere Strootensied liggt, blots 70 Kilometer in de Stünn fohrn. So steiht dat op dat Verkehrsschild. Fort man overs op desülbige Streck‘ vun Alversdörp in Richtung Meldörp, denn steiht dor

Weller Dinosauriers warrn Op jeden Fall ännert sick dat Klima, dat kann ook de düllste Aluhoot-Dreeger ni mehr afstrieden. Wenn ick wat to seggen harr, wurr ick dat dor overs ni op ankom‘ loten un ’n Proppen in‘ Utpuff vun de Minschheit drücken, ’n Versöök weer dat wert. Nu gifft dat je weller ’n niede Idee: All, de ’n eegen’d Huus mit ’n eegene Solaranlog op’t Dack hebbt un bi de ’n E-Auto in de Garosch steiht oder bald stohn schall – all de schüllt bald bet to 10200 Euro Förderung kriegen. So as ’n lütted Dankescheun vun de Regeerung, kann man seggen. Dat heuert sick je erstmol so an, as wenn mol weller blots de, de so un so all ’n ganzen Barg hebbt, noch mehr kriegen schüllt. Dat is an un för sick ook so. Danke, leeve Ampel in Berlin. Overs Oogenblick mol: Wenn man in Hamborg, Frankfurt oder Köln ’n Eegentumswohnung för ’n halve Millioon oder mehr hett, denn haut dat ook ni hen. Dor hett man je keen eegen’d Dack. Heuchstens ’n poor Quadrotmeter vun’t gemeensome Dack. Dat heet, all, de sick so un so keen

De Football-Weltmeisterschop vun de Fruunslüüd is vörbi. Dor hebbt uns‘ Deerns je ni ganz so good afsneeden. Dat Enn vun de Meisterschop keem overs ni blots den DFB eenigermoten spanisch vör. De ganze Welt is intwüschen doröver an sinneern. Gor ni mol, weil de spanische Mannschop – äh – Fruuschop wunnen hett, sünnern vör alln, weil de spanische Football-Verbands-Chef Luis Rubiales de Speelerin Jennifer Hermoso küsst hett. Op’n Mund. Achteran hett de Speelerin seggt, wat se dat gor ni wull. Rubiales overs meent, dat se dat doch wull. Dor mutt man sick doch wunnern, denn Football-Funktschonäre sünd doch an un för sick jümmers ganz anstännige Lüüd. Dor kann man sick gor ni vörstelln, dat Rubiales logen hett. Kalle Rummenigge meent, de Deern schull sick ni so anstelln. Dat mokt man even so, wenn man sick freut. Jennifer Hermoso freut sick overs gor ni. De is anstänni suuer wegen den Seuten. Torecht. Dat mokt man ni eenfach so. Meddewieln is Rubiales erstmol suspendeert. Wat wiederhen passeert, dat ward man j