De Döschkassen

Erst dinken, denn snacken. Dat hett mien Oma oftmols to mi seggt, wenn ick as lütten Stackel wat Dösiged vertellt heff. Se harr je ook Recht. Wenn man erst nodinkt un denn den Mund opmokt, mutt man sick achteran för nix entschülligen. Op de anner Sied mutt man je ook erstmol den Mors in de Büx hebben, sick to entschülligen, un Fehlers totogeeven, wenn war scheevgohn is. Overs ook, wenn uns Bunneskanzler Fruu Merkel nu in Fernsehn anfangt sick to entschülligen, weet ick bald överhaupt mi mehr, wat los is. Un dor bün ick wiss ni de Eenzige. Se hebbt dor je ’n anstännigen Buck schooten in de Runn vun de Ministerpräsidenten un de Chefin. Erst entscheed se wat vun wegen „Osterruhe“ un jüst dat sick dat ganze Volk so richti in Roosch snackt hett, ward de Osterruhe weller verboden. Dat is so verquer, dat dor ni mol mehr de Querdinkers achterankümmt. De ward sick wohrschienli düchti argern, weil se all de Plakote för de Demo gegen de Osterruhe al trechmolt harrn. Na jo, veellicht künnt se de anner Sied vun de Plakote

Al as lütten Jung heff ick mi frogt, worüm dat so veele ünnerscheedliche Sprooken op de Welt gifft. Een wurr doch ganz un gor langen.  Wenn een ut Vietnam to’n Bispeel ’n Marokkaner dat Rezept för Swattsuuer verklorn will – an’t Telefoon – denn ward dat hokeli.  6500 Sprooken gifft dat op de Eer. Un in meist jede Sprook gifft dat Fremdwöörd ut annere Sprooken. Wat ’n Kuddelmuddel, ne. Un weil wi mit ’n Mund blots ’n bestimmte Antohl vun Laute moken künnt, gifft dat in veele Sprooken Wöörd, de sick genau so anheuert as Wöörd in annere Sprooken. Dor hebbt se denn overs mitünner ’n  ganz annere Bedüüdung. To’n Bispeel dat Woord „Ne“ oder „Nä“, de Ton is desülbige. Dat Woord bedüüdt jedenfalls op Griechisch un Koreanisch „Jo“, op Türkisch „Wat“, op Russisch „Nied“ op Hochdüütsch is dat de Afkörtung för „Een“, so as in „hast mal ’ne Mark“, op Japanisch heet dat Wuddel (also Mohrrübe) un op Plattdüütsch heet dat „Nein“. Un wenn man to ’n Swattfoot-Indioner „nä“ seggt, kriegt veellicht fuurts wat an de Ohrn, weil da

  Jo, ich weet dat noch ganz genau, wo dat weer an den Dag in‘ Februar 2011. Mien Telefoon gung un mi wurr seggt, dat uns‘ Cherfredakteur, Herr Wagner, mol mit mi snacken wull. Toerst heff ick dacht, ick harr wat verkehrt mokt. Weer overs allns on Ordnung. He he to mi seggt: „Sie sprechen doch Plattdeutsch, richtig?“ Jo, heff ick seggt. Un denn hett he mi froogt, wat ick mi vörstelln kunn, över aktuelle Them‘ eenmol de Week ’n Kolumne op Platt to schrieven. Dat kunn ick mi vörstelln. Överhaupt kann ick mi ’n Barg vörstelln, wenn ick erstmol anfang mi wat vörtostelln. So schull ick mi ’n Titel för de Kolumne utdinken un losleggen. Un an Friedag, den 4. März 2011, also güstern vör teihn Johr, stunn mien Kolumne as „De Döschkassen“ to’n ersten Mol in’t Blatt. Mehr as 500 Geschichen heff ick siet den Dag al to Poppier bröcht, siet twee Johr snack ick den Döschkassen ook as Podcast in, dor segg ick denn „Podkassen“ to. Un jümmers noch mokt mi dat düchti Spooß. Dat ick de Gelegenheit kreegen heff, mien kruuse Gedan

Dat is je regelrecht verhext: Oftmols wenn ick jüst ut’ Huus gohn will, bimmelt dat Telefoon. Denn stell ick mien Tasch af un renn fuurts dör de Bood, üm rechtiedi den Hörer aftonehm, bevör de Anroopbeantworter losgeiht. Un jümmers weller mol, wenn ick mi denn melld‘ heff, fangt op de anner Sied een op Ingelsch dat Snacken an. De kann tomeist overs gor ni richti Ingelsch un heuert sick an, as wenn he erst vör twee Weeken ut Indien utbüxt is. „Hello Sir, I’m calling from the Microsoft Company...“ Bet ick alleent dat verstohn heff, mutt ick veermol nofrogen, dorbi kann ick recht good Ingelsch. He röppt, so as he seggt also vun’n groote Computer-Firma an. Un denn vertellt he mi, wat he faststellt hett, dat mien Computer in Gefohr is. Spitzfinni as ick bün, heff ick bi de ersten vun düsse Anroope jümmers froogt, wülken vun mien Computers denn in gefohr is. He is overs ook spitzfinni un seggt: All tosom. Un natüürli kunn he mi hölpen. Mennigmol segg ick ook, dat ick keen Ingelsch kann. Denn versöcht he sick in’t D

In Oogenblick snackt je veele in de Norichen, wat de Pandemie angeiht, vun dat "Licht an`t Enn vun den Tunnel". Angela Merkel süht in düssen Tunnel blots `n "lütted" Licht. Na jo, se is je ook ni mehr de Jüngste. Veellicht kann se eenfach ni mehr ganz so good kieken. Man weet dat ni. Wat dat Kieken angeiht, heff ick overs noch `n annern op`n Kieker: Unsen Wirtschopsminister Peter Altmaier. De kann nömli sien Kalenner ni lesen. Op de "November- un Dezemberhölp" töövt veele Sülmsstännige un Ünnernehm‘, de wiederhen ni arbeiden dörft, nu in Februar jümmers noch. Altmaier meent overs, wat dat mit düsse Hölp ganz wunnerbor klappt. Na jo, wat schall he ook seggen. Fehlers togeeven mokt je keen Spoß. Liekers will Peter nu overs noch mol `n Hölpspaket trechklabüstern. Weil he mit sien Kalenner overs jümmers in Tüddel kümmt, will he düssed Paket keen Monotsnoom geeven. Dat schall "Überbrückungshilfe III" heeten. Römische Tohln mokt sick je ook so scheun. Dat weer bi Hartz IV al so, wat je no`n annern Peter nöömt wurr.

Düütsche Sprook, swore Sprook, heet dat je. Dat güllt anschiend overs ook för Plattdüütsch. Na jo, ick heff licht snacken, denn so lang as ick snacken kann, snack ick Platt. Hochdüütsch heff ick twor ook vun Anfang an kinnt. Liekers kunn ick dat as lütten Stackel gor ni begriepen, dat anner Lüüd ut uns‘ Gegend mi ni verstohn kunnen, wenn ick Platt mit ehr snackt heff. Nu gifft je overs jümmers weller mol wülk, de blots Hochdüütsch künnt, overs Platt lehrn wüllt, weil se dat scheun finn`d. Ick finn dat ook scheun, wenn se dat scheun finn`d. Liekers mutt ick mennigmol `n beten gluttern, wenn ick de Sprooklehrlinge snacken heuer. Wenn Hochdüütsche nömli dorbi sünd Platt to lehrn, denn heuert sick dat je mitünner `n beten drullig an. Wenn so een to`n Bispeel seggt: "Mok mol dat Finster to, dat treckt", denn seggt man as Plattüütschen: "Nä, dat treckt ni, dat tocht! Trecken is wat anners." Un wenn man to veel Toch kriegt, denn verköhlt man sick. Dat weet man. Mennig een Spitzfinnigen kümmt denn dorop, dat he vun H

„Nu sett di dohl, de Film fangt glieks an!“ Jo, ick sett mi gern mol obends mit mien Lüüd tosom, üm mi wat in Fernsehn antokieken. Mol ’n Film ut Amerika, overs an leevsten doch wat vun uns ut de Gegend, ut’n Noorn. Wenn ick mi overs wat ankiek, dat in Sleswig-Hulsteen, Neddersachsen, Meck-Pomm oder Hamborg speelt, denn geiht mi regelmäßi de Hoot hoch. Annerletzt weer dor erst ’n Film, de op Norderney speelt hett, ’n Tatort weer dat. Un weller weer dat so: Keeneen vun de Schauspeelers, ni mol wenn se Lüüd dorstellt hebbt, de angevli op Norderney opwussen sünd, hett Platt snackt. Se harrn ook keen „Norddeutschen Akzent. Gar nicht. Sie hören sich mit ihrer Ausdrucksweise aus dem Deutsch-Leistungskurs einfach nicht nach nativen Mitbürgern aus dem Norden an. Und Plattdeutsch können sie überhaupt nicht“. In Bayern snackt se Bayerisch in Schwaben Schwäbisch in Sachsen Sächsisch, blots bi uns geiht dat anschiend ni, dat de Lüüd in de Filme so snackt, as man dat hier so deiht. Dat muut je ni unbedigt Platt ween, over

„Krrrrrrr...“ Oh, dat heuert sick ni good an. Veellicht harr ick dat al fröher marken kunnt. Overs as ut mien Computer blots noch düssed ungesunne Rappeln keem, wurr mi doch ’n beten dösig toweeg. Erstmol utmoken den Kassen. Is wohrschienli beter. Overs denn, as ick den Apparot weller hochfohrn wull, harr mien Reekner dor keen Lust mehr to. De Fastpladde weer in Dutt. Ganz langsom wurr ut dat dösige Gefööhl richtige Panik. De Mehrsten vun all de Geschichen, de ick mi utdacht heff, all mien elektroonische Post un – oh nää – veele Fotos, ook ut de Tied, as de Kinner noch lütt weern, sünd op de dorste Fastpladde ween, de nu blots noch „krrrr“ mokt hett. Jo, ick weet, man schall sien Daten je seekern. Overs wat is, wenn ook de Datenseekerung mitmol blots noch „krrr“ mokt? Ick will nu ni ganz so deep in de Materie instiegen, mit de ick no dat Malleur to dohn harr, overs jüst dat is mi passeert. Allns, wat ick so fein in all de elektroonischen Ordners harr, weer wech. Erstmol. Dat Mehrste heff ick to’n Glück overs

Tscha, nu sitt ick hier in mien Home-Office. Dat schall ick je ook. Wegen de Viren. „Viren“, dat heuert sick je al an, as so’n gefährliched Rieder-Volk vun fröher. De Mongolen ünner Dschingis Khan, de Hunnen ünner Attila un de Viren – wohrschienli ünner Karl Lauterbach – dat sünd allns Bagaluten vör de man sick vörsehn mutt. Un de Viren wüllt se nu mit düssed Home-Office den Wind afdreihn. Home-Office, dat kümmt je ut‘ Ingelsche. Home heet „Tohuus“ oder ook „to Huus“, un Office, dat heet Büro. To-Huus-Büro also. Dorbi dinkt man in de Regeerung je besünners an all de, de in düsse Büros an arbeiden sünd, wo hunnert Lüüd in een grooten Ruum sitten doht. Nu weer ick je nieschierig. Ick heff mol keeken, wo veel Lüüd in Düütschland överhaupt in’t Büro arbeiden doht. Un dat sünd good twee Millioon Arbeidnehmers. Und durvun arbeidt 15 Perzent in Büros in de mehr as fief Lüüd sitt, also rund dreehunnertduusend vun 83 Millioon. De kunnen nu – theoretisch – mit ehr’n Computer över’t Internet vun to Huus ut arbeiden. Dat

Dithmarschen is mang Eider, Kanol un de Nordsee je ’n Insel, ne. Un dat ward wi in Tokunft noch veel düller marken. De Spundwänne an 15 Fähr’n över’n Nord-Ostsee-Konol, de de Rampen hölt sünd je in Dutt. Schwore Lastwogens un sowat dörft dor an un för sick al ni mehr röverfohrn. Dat hebbt de Fohrers vun de sworen Fohrtüüch blots noch ni wusst. Dor stunnen nömli keen Schiller an de Fähr‘n. Un so’n Schild optostelln, dat is bannig fiegeliensch. Worüm dat so is, dat hett ’n Mitarbeider vun’t WSA in‘t Fernsehn vertellt. Man dörft nömli ni eenfach so Verkehrsschiller an de Stroot stelln. Dor is de Kreis för tostänni. Üm sülms Henwies-Schiller optostelln hett man overs erst de „erforderlichen Afsprooken oder Genehmigung‘ inholn musst“. Anners utdrückt: De Afsprooken hett man so dreepen musst, „dat keen Genehmigung‘ sünnern blots Afsprooken erforderli sünd“. Dat hett de Mann in’t Fernsehn so’n beten krüptisch seggt. Un man kunn em ansehn, dat em dat keen grooten Spooß mokt hett, för de Kamera to stohn. Overs dat heu

Seggt mi mol: Hebbt Jüm dat annerletzt mitkreegen in all de Reeden an’t Volk, also an dat düütsche Volk? Dor hebbt je ni blots Merkel un Steinmeier dat Woord ergreepen. Ook veele anner Lüüd ut de Politik, de noch wat warrn wüllt, harrn uns wat to seggen. Un dorbi is mi wat opfulln: De een seggt to uns nömli „wi Düütsche“, de anner „wi Düütschen“, mit ’n „N“ achter dat „Düütsche“. Un weil man bi uns in’t Land je jümmers so korrekt is un allns richti mokt, froog ick mi, wat man nu seggen schall, wenn man dat mit Blick op uns sülms richti un korrekt moken will. Besünners in de erste Person Plural natüürli. Tscha. Dat Problem süht so ut, dat wi uns je an dat „Adjektiv“ un ni an dat „Nomen“ orienteert, ne. Sogor op Plattdüütsch. Dat is je bekannt. Bi de Lüüd ut Pol‘n oder ut Ungarn to’n Bispeel is dat anners. Dor geiht dat no dat Substantiv vun ehr Land. Dor seggt man „wi Polen“ oder „wi Ungarn“. Dat is eenfach to beholn un heuert sick ganz in Ordnung an. Un dat kunnen wi ook hebben. Overs denn mussen wi vun uns a

Jungedi. So liesen as dat hüüt Obend ward, sünd wi wohrschienli noch nie in’ niedet Johr rutscht, denn liekers dat an so veele Steeden knallt un ballert hett, kümmt dat näste Johr ohn‘ grooted Füüerwark. Ick wull mi je an un för sick erst 2021 trüchmellen, overs nu will ick doch noch mol so’n poor Wöörd in’t ole Johr loten – in düssed dösige Johr, in dat man morns oftmols ni wusst hett, wat man obends noch dörft. Blots een Sook is siet April gliek bleeven: Jümmers an Mondag hett man uns vertellt, dat de Tohln vun de Infektschoon‘ sieder weern, weil an’t Weekenenn ni so veel test‘ un ook ni allns övermiddelt worrn is. Jeden Mondag. Siet April. 39 Mol. Jümmers desülbige Satz – so opseggt, as weer dat dat erste Mol. De mokt Sesamstroot mit uns! De Bunneskanzler, Fruu Merkel, freut sick wiss ook al dorop, dat se in‘ nästen Harvst ennli ehrn Schrievdisch utrüüm dörft. Un bet dorhen striedt sick ’n poor annere doröver, wat man veellicht ook as Mann BunneskanzlerIN warrn kann, vun wegen de Fruunquote in Föhru

To mi hett mol een seggt, dat ick ’n „Querdinker“ weer. Dor heff ick mi bannig to freut, ’n gröttered Kompliment kunn man mi meist ni moken. Wenn man düsse Doog overs as Querdinker beteekend ward, denn is dormit wat ganz anners meent. Een vun de Demonstranten, de in Momang op de Strooten goht, is je op de Idee kom‘, sick un sien Frünnen as Querdinkers to beteeken. Dor harr he overs vörher mol bi Wikipedia oder so nokieken schullt, üm ruttofinnen, wat querdinken eegentli heet, eher he dat scheune Woord kaputt mokt hett. Dat wat vun de Kritikers an de Corona-Regeln seggt ward, hett je gor nix mit Querdinken to kriegen, sünnern blots mit „Dorgegen ween“. Ick heff je gor nix gegen Lüüd, de gegen düt un dat sünd. Overs nu ward all, de gegen de Corona-Regeln sünd un dorgegen, dat anduuernd wat an’t Parlament vörbi entscheed ward mit all de annern de gegen wat anners sünd, in een Putt smeeten. De, de gegen de Regeerung sünd to’n Bispeel un de, de gegen Utlänners sünd un dösiged Tüch vertellt, weil se in de S

Wenn man de Weetenschop glööven dörft, denn hebbt unse Vörfohrn, de je so ähnli as Schimpansen utsehn hebbt, noch överall Fell hatt. In de wiedere Entwicklung, de man je ook Evolutschoon nöömt, hebbt wi dat Fell overs verlorn. Blots ni överall. Dat smiet Frogen op: Worüm hebbt wi Wimpern un de Hoor över de Oogen? Worüm wasst uns in de Jugend Hoor ünner de Arms un mang de Been, un worüm kriegt Mannslüüd ’n Boart in’t Gesicht un Hoor op de Bost? Man weet dat ni. Mit de Hoor op’n Kopp is de Entwicklung overs anschiend noch ni ganz afsloten. Bi mi jedenfalls noch ni. Dor entwickel ick mi noch düchti wieder. Wenn ick mi hüüt vör’n Speegel stell, denn heff ick dat Geföhl, dat ick mi dat Speegelbild vun mien eegen‘ Opa bekiek. Lockenwicklers kann man mi ni mehr andreihn, un ’n Kamm bruuk ick ook ni mehr. Schampuh? Bruuk ick ni. Wat ick overs bruuk, dat heff ick al lang funnen. Un dat is mien Mütz, weil mi de Hoor, de mi den Kopp fröher warmt hebbt, ni mehr dor sünd. Mennig een seggt je, mien Mütz weer mien Mar

Digitaliseerung. Dat is je anschien’d ’n Woord, mit dat man as Politiker wiesen kann, dat man mit de Tied geiht, ne. Overs dat Woord fallt ut veele Politikers eenfach so rut un denn is dat wech. Nu ward je ook veel vun de Digitaliseerung an Schooln snackt. In der ersten Monot‘ vun de Corona-Krise, in de meist keen Kind no School gohn is, weer je genog Tied de Schoolgebüüd digitaler to moken. Geld weer ook genog dor. Blots togreepen hett dor meist keen School op – op’t Land erst recht ni. De Verantwordlichen harrn wohrschienli Wichtigered to tohn. As ick no Schooln gung, as dat noch ni mol Internet geev, dor hebbt wi al Programmeern lehrt. Dat hebbt wi overs blots lehrt, weil een vun uns‘ Schoolmasters dor sien Frietied för opwenn’d hett. He hett nömli meent, dat wi dat in Tokunft bruuken wurrn. Weil de Schoolleitung em overs blots mitleidig ankeeken hett, kreeg he so weni Geld för sien Idee, dat wi op Reekners programmeert hebbt, de dormols al in’t Museum heuert harrn. Kannst mol sehn, de goode ole He

Middel-Eer in’t Middel-Meer   Moria. Moria hett man fröher je blots ut de Book-Reeg „Herr der Ringe“ vun Tolkien kinnt. Dor weer Moria je de düstere Ünnerwelt, so’n Labyrinth, wo man sick leever ni opholn schull. In düsse düstere Ünnerwelt harr de „Balrog“ dat seggen. Dat weer ’n gruselige Gestalt, de jeden mit sien Füüer verbrenn‘ deh, de to dicht an em rankeem. Un hüüt? Hüüt is’n annered Moria in Griechenland veel bekannter. Düssed Moria in’t Middel-Meer leeg för veele Lüüd op ehr’n langen Weg in ’n betere Tokunft. Un ook dor wurr dat so lang slimmer, bet dat brennt hett. Dösig, bi Tolkien in Middel-Eer weer dat ni veel anners, dor weer je ook ’n Schwung Lüüd ünnerwegens, üm de Tokunft beter to moken. Moria schull op ehr’n Weg ’n Afkörtung warrn. Is dat overs ni worrn. In Moria weer dat ganz fürchterli. Un as se ennli ut Moria rutfunnen hebbt, sünd dat weniger as to Anfang ween. Un ook de Lustigsten ünner de Reisenden hebbt dor ni mehr so recht wat to Lachen hatt. As wenn Tolkien ohnt harr,

Op Platt heuert sick Menniged je veel fründlicher an, as op Hochdüütsch, ne. Besünners, wenn twee sick in de Flicken hebbt un sick gegensiedi anpöbelt un utschellt, denn heuert sick dat an, as wenn de beiden sick an un för sick doch gern hebbt. Wenn een dat to’n Bispeel ni so genau mit de Wohrheit nehm‘ deiht, denn is se oder he ’n „Tüünbüddel“. Un wenn een ni stillsitten kann un een op’n Geist geiht, is dat ’n „Jiddelbüddel“. Söcht een jümmers blots Stried un kann anner Lüüd ni tofreeden losten, is dat ’n „Stenkerbüddel“. Un löppt een anduuernd rin un rut, is dat ’n „Köterbüddel“. Op Platt is man interessanterwies oftmols irgendeen „Büddel“. Dat mutt overs ni jümmers böös meent ween. So hett mien Madam, as unsen Lütten noch recht wat lütter as hüüt weer, mol ganz leev to em seggt, as he morns bi uns ünner de Deek kroopen is: „Na mien lütten Schietbüddel.“ Do keek he ehr mit ’n ganz kruused Gesicht an un säh: „Was? Kleiner Scheißbeutel?“ Tscha, Platt is no Hochdüütsch even ni jümmers afwartskompatib

Nä, wat hackt de Kommentator’n un de Oppositschoon nu op de Regeerung rüm. Se hett dat je ni trechkreegen, ’n anstännige Reform vun dat Wohlrecht torecht to klabüstern. De Bunnesdag schall lütter warrn, de Tohl vun de Afgeordneten schall rünner. Overs mol Hand op’t Hart, Lüüd: Wulln Jüm as Afgeordnete dorför verantwoordli ween, dat Jüm sülms oder Ju’n Frünnen nästed Johr den Schrievdisch utrüüm mööt? Un dat bi ’n Arbeid, de weenstern 15000 Euro in Monot op’t Konto spöölt? Allns tosom kost‘ uns jeden Afgeordneten in Bunnesdag sogor meist 38000 Euro in Monot oder, as de Stüüertohler-Bund vörreekend, good 450000 Euro in’t Johr, wat blots de Ünnerkant ohn‘ all de Sünnertologen, Reisekosten un so wieder dorstellt. Dat schall overs an düsse Steed gor ni interesseern. Wi wüllt uns mol dat minschliche Drama achter de Reform, de keen is, bekieken. Wi hebbt nu 709 Afgeordnete in Bunnesdag. An un för sick schulln dat blots 598 ween. Nästed Johr ward dat overs erstmol blots so bummeli 20 weniger. Den Rest hett düs

Wat hebbt se Markus Söder un sien Gesundheitsministerin Huml an Kanthoken wegen de Corona-Tests bi de Urlaubers. Vörige Week an Middeweeken harrn 44000 Utlandsreiselustige un dorünner 900 Corona-Positive noch keen Bescheed över ehr Ergeevnis. Bet nästen Dag schulln je tominst de Positiven bescheed kriegen. Dat wurr overs nix, un över 40 Positive ward gor keen Bescheed mehr kriegen. Dat dor so veel Alarm üm mokt ward, kann ick je verstohn. Intwüschen sünd dat je noch mehr. Wat ick overs ni verstohn kann, is, dat dor keeneen so richti op de Infektschoonstohln ingohn is. Dithmarschen schull annerletzt al meist Risikogebiet warrn, as bummeli 50 Lüüd in Heid‘ infizeert weern. Af 50 Lüüd op Hunnertduusend gült een Regioon je as Risiko. Wenn man sick nu overs mit’n Dreesatz utkinnt, denn sünd 900 Positive op 44000 ni 50, sünnern mehr as 2000 op Hunnertduusend oder good twee Perzent. Dat finn ick persönlich je noch veel bediklicher as de „Panne“ mit de Toordnung vun de positiven Tests. Wenn mi een frogen wu

Annerletzt wull ick de L173 langfohrn. Dat gung overs gor ni, tominnst ni op den nördlichen Deel mang de B5 un de L142. Op de L173 ward an verscheedene Steeden buut, dorüm is se dicht. Overs dat gifft je ook noch veele annere scheune Strooten. De L25 lohnt sick to’n Bispeel. Besünners dor, wo man so scheun op de Schlei kieken kann. De L305 is ook scheun un de L56 mutt sick achter de annern Strooten wiss ni versteeken. Wat? Jüm weet gor ni wonehm all de L-Strooten, also de Lanndesstrooten längsgoht? Un Jüm weet ni mol, dat de L173 vun Barlt bet meist no Brunsbüttel-Ort geiht, wo se weller op de B5 dreept? Tscha Lüüd, ick heff dat ook ni wusst. Wenn man overs op de L138 kort achter’n Bohnövergang ünnerwegens is mutt man sowat weeten. De L138 geiht dör St. Michaelisdonn. Un kort achter de Iesenbohnpohls steiht ’n grooted Schild. Un op dat Schild is to leesen: „L173 gesperrt. Umleitung über L138/L142.“ Wieder nix. Segg mi mol, wat för ’n Genie kümmt dorop, Schiller as dat vör veel Geld drucken to loten.